• darkblurbg
    Doe mee en steun stichting Help Direct

Bestuurslid André Bosscher bezoekt Sri Lanka opnieuw

Gepubliceerd op: 26-08-2018

Ze zeggen wel eens tegen me: “ Het virus heeft je te pakken…”. Dat zou best wel eens waar kunnen zijn. In februari 2014 ging ik als bestuurslid voor het eerst naar Sri Lanka om het werk van de Stichting met eigen ogen te zien. In juni 2016 ging ik weer. Een verslag.

Enorm onder de indruk van het werk van de stichting kwam ik in 2014 terug. Enorm enthousiast en gedreven om het werk van de Stichting te promoten. Het is immers toch anders of je iets uit de eerste of tweede hand hoort….Ik had nu echt iets te vertellen uit de eerste hand. Vanaf mijn terugkomst heb ik een ‘stiekem spaarpotje’ gehad en toen die vol was ben ik opnieuw gegaan. Nu vooral om de meest recente projecten te zien en samen met voorzitter Hans Langhout de mogelijkheden te verkennen om een school voor (lichamelijk) beperkte kinderen op te zetten.

Directe aanleiding om te beslissen om nu weer te gaan waren de verhalen van Hans over de huidige situatie op scholen waar kinderen met een beperking worden opgevangen. Die situatie is op sommige locaties schrijnend te noemen. Zo heb ik met eigen ogen gezien dat een deel van een school op instorten staat. Weliswaar mogen daar geen kinderen meer in, het dak wordt gestut door een boomstammetje. Als het dak instort en er loopt iemand onder zijn de gevolgen niet te overzien. In het klaslokaal (waar 60 tot 70 kinderen zitten, slechts gescheiden door gammele en defecte verrijdbare wanden) is werkelijk waar niets heel: De tafelbladen zitten allemaal los en de tafelbladen zijn dermate beschadigd dat kinderen zich daaraan keer op keer bezeren. Ongelooflijk… Maar goed, ik vergelijk dat met de perfecte school waar mijn kinderen naar toe gaan. De speeltuin van de school is hooguit 5 bij 5 meter. Stop daar eens 60 kinderen in… Hoe anders ziet een schoolplein er hier uit?

Duidelijk was al in het bestuur dat we alles op alles willen zetten om een school te bouwen waar goede voorzieningen zijn voor kinderen met een beperking (zowel lichamelijk als verstandelijk). Dat betekent ruimte (immers een ‘danslokaal van 3 bij 3 meter biedt toch niet ruimte voor expressie?), goede voorzieningen die zijn aangepast op de doelgroep en kansen voor kinderen die nu nog worden thuisgehouden omdat er geen geld is of er geen plaats is.

Voor mijn bezoek heeft Hans Langhout al vele voorbereidende werkzaamheden uitgevoerd. De situatie van beperkte kinderen staat niet aan de top van de lokale agenda’s (immers er wordt gedacht dat een kind met een beperking toch geen kansen heeft) maar er is interesse. We hebben een gesprek met een vrij grote school, met een goede reputatie en een prestigedrang. We maken een rondje door diverse klaslokalen en spreken met leerlingen en docenten. We zijn bezienswaardigheden. Niet alleen zijn we blank, ik trek ook nog eens veel bekijks omdat ik zelf een lichamelijke handicap heb. In één klas, die redelijk Engels kan, vraagt Hans wat de leerlingen denken over mij: Werkt hij en zo ja, wat doet hij dan? Ze houden maar op een baantje op een kantoor… Als Hans ze vertelt dat ik notaris ben en een eigen kantoor heb, vallen de mondjes open. Dat zegt mij iets over de mindset in zo’n land. Als je ‘anders’ bent heb je geen of minder kansen.

Tijdens het gesprek met het hoofd van de school en de onderdirecteur haalt Hans dit gesprek uit de klas terug. Nadat ook daar twee mondjes weer terug zijn op hun plek (jaja, ook leidinggevenden van scholen hebben dezelfde mindset) en we hebben uitgebreid over de plannen van de Stichting verteld, zijn ze enthousiast. Met name deze school ziet kansen om beperkte leerlingen met potentie op termijn te integreren in hun school voor ‘normale’ kinderen. Kortom: Mijn handicap even ingezet voor het goede doel. Prachtig om daar duidelijk te maken dat hetgeen je wil bereiken ook daadwerkelijk kan lukken als je er zelf in gelooft. Aldaar leeft al snel het gevoel dat je toch niets kunt bereiken: “je bent arm”, “je bent gehandicapt”, “ je ouders willen dat je meehelpt om geld te verdienen”, “vanwege komaf zijn er geen uitzichten op een beter leven” zijn de veelgehoorde argumenten. Naar mijn mening en die van ons bestuur: Onzin! Wel is er nodig om kinderen een goede basis te geven en docenten die hen bijbrengen dat er kansen zijn, als je maar leert om de kansen te zien en ze te pakken. De basis daarvoor is onderwijs. Of je een beperking hebt of niet.

De afspraak om dit alles te bespreken met de lokale bestuurder van het Ministerie van Onderwijs stond eveneens tijdens mijn verblijf gepland, maar werd tot twee keer toe afgezegd. Jammer, want dat gesprek had ik graag willen meemaken. Maar goed, dat gaat daar zo… Een dag na mijn vertrek vond het gesprek alsnog plaats met Hans. Resultaat: Niet alleen de bestaande school waarbij we willen aansluiten (en bouwen omdat daar een perceel grond beschikbaar is en er integratiemogelijkheden zijn) maar ook het Ministerie van Onderwijs is enthousiast. Op dit moment worden de concrete plannen uitgewerkt. Dat het veel geld gaat kosten is duidelijk. Onze ambitieuze plannen (we gaan niet voor half werk) zijn gericht op de lange termijn. We gaan er vanuit dat er vele extra aanmeldingen komen van kinderen die nu worden thuisgehouden. Dat is geen aanname, maar dat baseren we op inschattingen van het Ministerie van Onderwijs.

Kortom: Bij terugkomst was het bereiken van dit doel veel dichterbij dan ik ooit had kunnen denken. Het enthousiasme in Sri Lanka heeft me verrast. Niet dat ik had verwacht dat ze onze plannen zouden afwijzen, maar gezien de bureaucratie had ik niet op dit tempo kunnen hopen.

Naast de werkzaamheden rondom de nieuwe school heb ik nog een aantal scholen bezocht die we hebben geholpen in het verleden en heb ik een opening van een nieuw project bijgewoond. Ook dat gaat gewoon door. Het lijkt al bijna kinderspel bij het plan dat we hebben, maar dat is het zeker niet. Ook de basisvoorzieningen (water en sanitair) blijven belangrijk. Project 40 is een feit!

En dan na een week in Sri Lanka weer terug naar huis. Naar mijn gezin. Ik breng de kinderen weer naar hun perfecte school en vertel in de klassen van mijn zoon en dochter over het werk van onze Stichting. Ook dat is belangrijk. Dat onze kinderen weten hoe het er elders in de wereld aan toe gaat. Ik doe het met veel plezier en voldoening.

Met de ervaringen van mijn bezoeken op zak, de koppies van dankbare kinderen op mijn netvlies en de fantastische projecten die we aldaar hebben gerealiseerd, waaronder nummer 40 als resultaat, ben ik trots dat ik deel mag uitmaken van het bestuur van Stichting Help Direct.

Ook ben ik trots op al die mensen die mogelijk maken dat wij dit werk kunnen doen: Sponsoren, tafelafnemers op het Benefietgala, donateurs en vele anderen die op welke wijze dan ook ons een warm hart toedragen. Aan hen zeg ik: Veel dank!!