Onze nieuwste uitdaging: een school voor kinderen met een beperking

Tijdens mijn verblijf in Sri Lanka in januari 2016 kwam ik haast bij toeval op een klein schooltje terecht, midden in de stad Kurunegala. Achter een paar kantoortjes van het Ministerie van Onderwijs waar ik voor wat formaliteiten naar toe moest, ontdekte ik een paar lokaaltjes. Onder het dak, dat door een aanrijding van een achteruitrijdende vrachtwagen was geraakt en gestut werd door een boomtak (!), zaten ongeveer 70 kinderen met een verstandelijke- en/of lichamelijke beperking.

Ik liep er even binnen...

Het was er donker. Bijna geen daglicht kwam er binnen. Op zeer gehavende en kapotte stoelen zaten kinderen aan tafeltjes. Ongedierte dat bestond uit muizen en kleiner spul kroop rond en deed zich te goed aan de boeken die op de grond lagen. De verschillende klasjes werden van elkaar gescheiden door schotten die van ellende bijna uit elkaar vielen. Schoolborden waren er niet. Schriften en pennen, laat staan kleurpotloden evenmin.

Ik had bijna direct een jongetje met duidelijk het Syndroom van Down aan mijn been hangen. Letterlijk. Ik versta inmiddels vrij goed de Sri Lankaanse taal. Maar het gebrabbel van dit kind, daar kon ik niets van maken. Een juffrouw vertaalde het voor me. “hij denkt dat je een dokter bent. Hij heeft hoofdpijn”. Ik had niets anders bij me dan een half rolletje Mentos. Ik gaf het jongetje een Mentos, zei dat hij er goed op moest zuigen, en dat dat zou helpen…

Ik liep verder. Aan de achterkant van de lokaaltjes waren twee toilethokjes. Geen stromend water, geen afvoer. De stank sneed mij de adem af. Op de kleine en krappe binnenplaats zaten ongeveer 20 moeders te wachten tot ze hun kind weer na schooltijd mee naar huis konden nemen. Geld om op en neer te reizen hadden ze niet… 

Mijn hart brak!

Wat moesten die kinderen in hokken waar wij hier in Nederland niet eens varkens in zouden mogen houden? Welk een geduld en overgave hadden die moeders om elke dag hun kind daar te brengen en vervolgens 6 uur te wachten in de brandende zon tot ze hun kind weer mee naar huis konden nemen? Wat een toewijding van de juffen en meesters die zonder enige middelen die kinderen iets probeerden bij te brengen!

Na direct contact te hebben opgenomen met de penningmeester van Stichting Help Direct is snel besloten om in ieder geval tafels, stoelen, kasten en schoolborden te doneren. In ieder geval iets… Thuis liet het me niet los. Wat een contrast met Nederland. Hier goed geoutilleerde scholen met alle voorzieningen en alle gemakken. Busdiensten die de leerlingen ophalen en weer terugbrengen. Daar zitten de kinderen in het half donker, zonder sanitair en zonder stromend water op kapotte stoelen en tafeltjes waar geen dag, zonder het oplopen van splinters, door te brengen is… Dit waren dan de “gelukkige” kinderen die nog enige vorm van onderwijs genoten. Andere kinderen worden daar nog vaak thuis gehouden uit schaamte of onbegrip.

Na mijn terugkomst op de eerste vergadering deze schrijnende zaak besproken. Resultaat: het voltallig bestuur steunde mij in mijn plan om hier iets wezenlijks aan te doen. Het bouwen van een school voor deze kinderen. Kort daarna terug naar Sri Lanka. Besprekingen met het Ministerie van Onderwijs, de Chief Minister van de North Western Province, het Nisanke schooltje zelf… 

We zijn nu een half jaar verder

Inmiddels heeft Stichting Help Direct een groot stuk grond gekregen van het Ministerie van Onderwijs voor de bouw van een school, speciaal voor kinderen met een verstandelijke– of lichamelijke beperking. De tekeningen worden inmiddels gemaakt door een architect. De plannen worden zo gerealiseerd, dat in de toekomst de verwachtte groei makkelijk kan worden opgevangen. 

Uiteraard is hier geld voor nodig

Een flink bedrag… De schatting, gebaseerd op de eerste offertes en calculaties, is € 424.000,– Helpt u dit mogelijk maken? Geeft u zo’n 150 kinderen met een achterstand een kans op een plekje in de samenleving? 

De teller staat nu op: € 73.000,-